Tlenek węgla (CO) - zwany potocznie "czadem" powstaje przy tzw. niepełnym spalaniu kiedy w otoczeniu nie ma wystarczającej ilości tlenu dla spalającego się paliwa. Jest to gaz o ciężarze prawie równym powietrzu co powoduje, że dobrze się z nim miesza i będzie występował na różnych wysokościach. Dla ludzi gaz ten jest toksyczny już w niewielkich ilościach ze względu na jego łatwiejsze łączenie się z hemoglobiną w stosunku do tlenu co tworzy karboksyhemoglobinę i powoduje niedotlenienie tkanek. Czad jest odpowiedzialny za większość śmiertelnych zatruć w wielu krajach. Tlenek węgla może być emitowany w trakcie pożarów, przy niesprawnej instalacji grzewczej (np. kotłów lub pieców) lub w spalinach (np. w garażach lub warsztatach). Polskie przepisy o najwyższych dopuszczalnych stężeniach także określają dopuszczalne normy dla ludzi co jest ważnym wskaźnikiem dla wykonywania odpowiednich pomiarów:

Dz.U.02.217.1833 Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy.
§1. 1. Ustala się wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, określone w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia.
§ 2. Wartości, o których mowa w § 1 ust. 1, określają najwyższe dopuszczalne stężenia czynników szkodliwych dla zdrowia, ustalone jako:
najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS) - wartość średnia ważona stężenia, którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego dobowego i przeciętnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, określonego w Kodeksie pracy, przez okres jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w jego stanie zdrowia oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń;
najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe (NDSCh) - wartość średnia stężenia, które nie powinno spowodować ujemnych zmian w stanie zdrowia pracownika, jeżeli występuje w środowisku pracy nie dłużej niż 15 minut i nie częściej niż 2 razy w czasie zmiany roboczej, w odstępie czasu nie krótszym niż 1 godzina;
najwyższe dopuszczalne stężenie pułapowe (NDSP) - wartość stężenia, która ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia pracownika nie może być w środowisku pracy przekroczona w żadnym momencie.
§ 3. Wartości, o których mowa w § 1 ust. 2, określają najwyższe dopuszczalne stężenia fizycznego czynnika szkodliwego dla zdrowia - ustalone jako wartość średnia stężenia, którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego dobowego i przeciętnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, określonego w Kodeksie pracy, przez okres jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w jego stanie zdrowia oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń.

Detektor tlenku węgla przeznaczony dla ratownictwa medycznego powinien zapewnić odpowiednie powiadomienie o zagrożeniu. Alarm optyczny, akustyczny i wibracyjny dają pewność, że nawet podczas akcji w niekorzystnych warunkach i dużym stresie ratownik otrzyma prawidłową informację o zagrożeniu i będzie w stanie zareagować. Detektor musi mieć możliwość solidnego zamocowania do odzieży lub elementów wyposażenia ratownika (pasa, kamizelki lub kieszeni), a wymiary detektora nie powinny być duże aby nie przeszkadzał w wykonywaniu czynności. Warto tu wspomnieć aby detektor był noszony przez ratownika, a nie zaczepiany np. do torby lub innego wyposażenia, które może nie zostać zabrane.
Oczywiście kluczem dla wszelkich służb ratowniczych jest czas i pełna gotowość sprzętu do użycia w każdej chwili. Na rynku są oczywiście dostępne różne urządzenia pomiarowe, ale większość z nich ma przeznaczenie przemysłowe, a tam można sobie pozwolić na przygotowanie detektora do pracy lub jego okresowe konserwacje. W ratownictwie sprzęt ma być zawsze gotowy. Dlatego w tej branży stanowczo lepiej sprawdzają się urządzenia pracujące w trybie ciągłym nie wymagające kalibracji, ani ładowania baterii. Takie detektory mogą stale "jeździć" w karetce w pełnej gotowości do użycia. Takie rozwiązanie jest funkcjonalne, wygodne i także ekonomiczne. Tego typu detektory w ujęciu długookresowym są znacznie bardziej opłacalne niż starsze konstrukcje gdzie konieczna była okresowa kalibracja, wymiana baterii i sensorów co wiązało się z częstym wysyłaniem urządzeń do serwisu.